Saturday, February 3, 2007

oudhollands recept ter genezing van onbevlekt nationalistische blazoenen

Het verprakken van tijd en ruimte met de prima materia als oerpotentialiteit, dat is de meest verheven bezigheid voor de creatief-esthetisch ingestelde culinaire krijger. In zijn alchemie van de kosmische keuken vertegenwoordigen de wortels zijn afstamming en geschiedenis, de uien de gelaagdheid van zijn persoonlijkheid (welke geen centrum kent maar veeleer fractalachtig van aard is), en is de aardappel aanwezig als alomtegenwoordige atlasbol welke aan dit alles ten grondslag ligt.




Wie in vroom-nationalistische geestesgesteldheid hutspot bereidt bezigt hekserij, waartegen men zo rond de reformatie toch een stuk adequater en kordater optrad dan heden ten dage. Wie daarentegen meer kwikbezilverd te werk gaat, en zijn paspoort naast het fornuis heeft liggen, verplettert alle grondvesten van zijn staatsburgerschap, en herrijst uit dit prakje als glinsterende mengvorm van het onmengbaar geachte.

Ongekend smaakvol, tegen ieder goed gebruik in, verschijnt zo een vitaminerijke goudlegering waarin de schijntegenstelling tussen volksvoer en haute cuisine, tussen binnenland en buitenland, in zijn geheel is oplost. Er gaat een weerbarstige onzuiverheid uit van deze inheemse uitburgeringspraktijk, deze dekselse kruidenketterij. Pannetje afgesloten, paspoort aangestoken, ketel op het vuur ... het koninklijke kind wordt onttroond geboren, als nomadisch wezen, dakloos.

Uit ervaring kan ik meedelen dat deze psychologische ontheemding erg bevredigend werkt wanneer zij eenmaal op het vuur verwerkelijkt wordt. Zeker voor wie de spanningen waarmee de betrekkingen tussen natiestaten wereldwijd gepaard gaan eens van binnenuit wil ervaren is het een echte aanrader. Je kunt dan het beste je aandacht op de aardappel richten. Als je terwijl je de boel prakt zo veel mogelijk verzoenende krachten op het geheel projecteert draag je ook nog eens je steentje bij aan de wereldvrede. De vraag rijst al gauw: wat stelt heel dat hollanderschap nog voor als de wereld haar kookpunt op komt zoeken in mijn pan? Aardappel, wortel, ui ... eet smakelijk.


3 comments:

Astrid Petersen said...

El Rique!

Ik krijg honger van dit voortreffelijk ge-oester-zwam!

Alhoewel het me natuurlijk deugd doet dit alles te mogen lezen, knaagt in mijn binnenste toch een klein diertje van verdriet. Oftewel: waarom is ons gezamenlijk schrijven gestopt?

In afwachting van jouw reactie verblijf ik,

Assepoester

Rik said...

Hee flupke Aziz,

U heeft helemaal gelijk, en eigenlijk kennnn het ook gewoon niet dat ik hier een beetje schaamteloos solo ga, kers.

Ik ben nu net klaar met dat essay over renaissance-magie en reclametechnieken, wat het laatste ding was dat ik voor dit semester af moest ronden. Dus misschien dat nu die druk van de ketel is, ik d'r weer aan toe kom?

Hopenderwijs aanbid ik mezelf.

Crique-monsieur

Anonymous said...

Bedankt voor een interessante blog